In de Donau zijn veel sluizen, we denken dat dat de reden is, waarom we zo weinig scheepvaart hebben gezien.
In Oostenrijk noemen ze de sluizen "Kraftwerk", bij elke sluis zat wel een elektriciteitscentrale.
Dit stuk was het minst aantrekkelijk van de hele route, omdat er wat meer langs, weliswaar op een fietspad er naast, een drukke weg gefietst moest worden.
Omdat er vandaag maar weinig kilometers gereden hoefden te worden, hebben we in Linz via een tandradtreintje (Pöstlingbergbahn)...

... een berg “beklommen” en hebben boven, ondanks dat het op dat moment heiïg was, genoten van het uitzicht ...

... en hebben Beppie, Dick en Peter een bedevaartskerk bezichtigd.

Donderdag 16 juni - Steyregg - Grein ... 53 km

Vanaf het hotel bleven we aan dezelfde kant van de Donau en we moesten via het plaatsje St. Georgian (dit ligt een stukje van de rivier af) zelfs een stukje omrijden.
Dit in verband met werkzaamheden aan het jaagpad en een stuw.
We vervolgden de route o.a. langs Mauthausen (bekend van het concentratiekamp).

Dick en Peter hebben een bezoek gebracht aan dat kamp en dat heeft een zeer indrukwekkend gevoel bij ze achtergelaten.
Voordat we onze plaats van bestemming hadden bereikt, passeerden we nog enkele boerderijen waar we toch op z’n minst wel enkele MILKA-koeien (paars of gelijk welke kleur dan ook) zouden tegenkomen. Dus niet.
We fietsten langs de linkeroever via Mitterkirchen naar Grein.

Vrijdag 17 juni - Grein - Marbach ... 35 km

Een paar kilometer in z'n achteruit, zodat wij de brug bij Grein over konden.
Al fietsend op de rechteroever genoten we weer van de natuur, de zon en al het moois waar we langs kwamen.

Vandaag een redelijk korte route, wat goed uitkwam.
We waren nog maar net op weg en toen bleek dat de heer Noodlot, bij velen wel bekend, deze vakantie ook bleek mee te fietsen.
Beppie kreeg een lekke band die wel geplakt kon worden, maar tijdens het plakken werd geconstateerd dat er meer aan de hand was ...

... en dat een bezoek aan een fietsenmaker geen overbodige luxe was.
Daar we vrij bijtijds in Marbach arriveerden, konden we daar naar de plaatselijk fietsenhersteller.
Aangezien de winkels in Oostenrijk sluiten tussen 12.00 en 14.00 uur, en wij waren er al voor tweeën, gingen we ons eerst melden bij het hotel.
Toen Peter en Dick bij de fietsenmaker aankwamen en het probleem uitlegden, bleken ze de bezienswaardigheid van de dag te zijn voor de man.
De man was zo blij met hen als klant dat hij zelfs al om tien voor twee openging in plaats van twee uur.
Maar alles werd vervangen en Beppie kon de volgende dag met een nieuwe binnen- en buitenband verder.